Dinsdagochtend zaten we om 5.00 uur in het shuttle busje naar het vliegveld. Op het vliegveld van San Francisco leek het allemaal nog goed te gaan. We waren dan ook
keurig op tijd in Houston waar we een tussenlanding hadden.
In Houston brak noodweer uit. De startbanen stonden blank. We konden zo niet vertrekken, wat een vertraging van zo’n 3 kwartier opleverde. Eindelijk in Amsterdam aangekomen was er geen terminal op Schiphol beschikbaar. Dat kostte nog eens een kwartier. Vervolgens duurde het wel erg lang voordat onze 2e koffer de lopende band op kwam rollen. Sterker nog, hij kwam helemaal niet. De koffer schijnt vanuit San Francisco via New York naar Rome gestuurd te zijn…
De reis naar Gouda ging wel goed. Het zit er nu dus op.

Bedankt voor jullie reacties. En indien je meer foto’s en/of video wilt zien dan er nu op http://www.kokje.eu staan, kom gerust langs. We hebben nog wel even nodig om het een en ander uit te zoeken…

PS. Voor de liefhebbers van cijfertjes:
We hebben 6.969 km afgelegd van het Chicago Airport tot het San Francisco Airport. Daarvan hebben we 6.055 km met de camper gereden, 257 km in shuttle busjes gezeten, 223 km met een Jeep of andere 4×4 afgelegd, 151 km gelopen (exclusief wandelingen in de camper, op de campground, etc.), 138 km gevlogen in een helicopter, 64 km in een metro gereden, 42 km op een ferry gevaren, 20 km in een taxi gezeten, 18 km gefietst en 1 km aan een cable-car gehangen.
Tijdens deze kilometers hebben we 1.804 foto’s gemaakt en 11 uur en 36 minuten video gemaakt.

Het is nooit leuk om afscheid te nemen, zo ook niet van onze camper, die we na 3 weken toch als ons huisje zijn gaan beschouwen. Vanaf dat moment begint ook het wachten: wachten op de shuttle bus die ons naar het hotel brengt, wachten op de shuttle bus naar het centrum, wachten op de shuttle bus naar het hotel, wachten op de shuttle bus naar het vliegveld, wachten tot het vliegtuig vertrekt, wachten tot het vliegtuig weer landt, wachten tot het volgende vliegtuig vertrekt, wachten tot dat vliegtuig landt, wachten op onze koffers en wachten totdat we thuis gebracht worden…
Maar gelukkig hebben we tijdens het wachten heel veel mooie herineringen om op terug te kijken.

Het verkeer werd steeds drukker naar mate we dichter bij San Francisco kwamen. Het was wel weer even wennen om weer in een file te rijden. Vlak voor San Francisco zijn we nog even naar het zuiden afgebogen om door Silicon Valley te rijden. Dat is toch de plaats waar de toekomst wordt bepaald. Er zitten 7000 IT bedrijven in de vallei, inclusief Google, Facebook, etc. Indrukwekkend was het enorme complex van Google (toch maar een zoekmachine) en van de Stanford University. De universiteit met een budget van $500 miljoen levert al jaren de beste nerds. Nu was het er druk voor zomer colleges.
Vanuit Silicon Valley kwamen we vanuit de zuidkant San Francisco binnen. We kwamen praktisch langs Twin Peaks. Twin Peaks zijn 2 bulten waarvan je een prachtig uitzicht over de stad hebt, een echte must done voor San Francisco. Het leek dan ook een goed plan om daar nu direct maar op te rijden. Ondanks dat dit niet in downtown ligt gaan de straten hier behoorlijk stijl omhoog. Trekkracht heeft de 8 cylinder Ford met 385 pk genoeg, maar aangezien ieder kruispunt vlak is ontstaan er bij iedere zijstraat 2 knikken waar we ons zorgen over maakten. Het ging goed en we bereikte zo via de Streets of San Francisco de Twin Peaks.
Vervolgens gingen we in file over de Golden Gate Bridge. Dat gaf in ieder geval genoeg tijd om er van te genieten. Iets noordelijk van San Francisco hadden we een plekje op een RV-park gereserveerd. Dit is zegmaar een parkeerterrein waar je zo dicht op elkaar staat dat de slide-outs maar net uitkunnen. Het leverde nog wel een gezellige avond op met 6 Amerikanen.

Het is toch weer een ochtend rijden van Kings Canyon naar Yosemite. Direct bij de zuidelijke ingang wilden we naar de Mariposa Grove rijden. Helaas mocht dit niet met een camper en waren de parkeerplaatsen al vol. Het is behoorlijk druk in Yosemite. We moesten daarom eerst door naar Wawona om daarna weer 20 minuten terug met de volle shuttle bus te rijden. Hier hebben we nog een mooie bos wandeling kunnen maken tussen de Sequoia’s, Sugar Pinetrees en andere zeer hoge bomen.
Op de terugweg in de bus werd gemeld dat door een bosbrand de Yosemite Valley niet meer bereikbaar zou zijn. We zouden terug moeten het park uit, omrijden en door de west ingang weer het park in, een flinke omweg.
Gelukkig duurde de busreis net lang genoeg. Bij het uitstappen hoorde ik door het bakkie van de buschauffeur dat de weg weer vrij was. We hadden niet eens een file, terwijl er toch een stuk of 10 brandweerauto’s bij de brand aan het blussen waren. Kijkfiles en bermtoerisme is hier blijkbaar onbekend.
We besloten om de 16 mile lange weg, die niet geschikt is voor voertuigen van 30ft of langer, naar Glacier Point toch te rijden. We hadden het geluk om geen tegenliggers tegen te komen in de bochten waar onze 31ft lange camper beide weghelften nodig had om de bochten op de smalle weg te kunnen nemen. Het uitzicht was overigens prachtig vanaf Glacier Point. Je kan daar zo’n 25% van het Yosemite park overzien met de beroemde Half Dome. Vanaf hier zagen we de watervallen waar we morgen naar toe gaan wandelen. Maar we zagen ook hoe druk het in de vallei was. Overal stonden auto’s geparkeerd. In de bossen waren duidelijk de 3 campgrounds zichtbaar met velen campers en tenten.
We besloten niet te gokken op een plekje op 1 van die campgrounds. We vonden het laatste plekje waar onze 31ft-er op paste op de Bridalveil campground op de afdaling van de weg naar Glacier Point.

We hebben vanmorgen een nog niet eerder gebruikte faciliteit van de camper getest: de kachel. Het was echt nodig. Met 4 dekens was het nog niet warm te krijgen. De temperatuur lag onder de 5grC. Na 5 minuten ging echter het alarm af. Dus er is iets niet goed of er staat iets niet goed afgesteld.
De route startte met 2 mannetje elks op de campground. Zo te zien een vader met zoon. Heel toepasselijk op vaderdag!
Van de historische Route 66 is op dat deel dat wij reden niet veel (meer) te zien. Het is een mooi stuk rechte weg door de woestijn van Arizona. Echter van nostalgie is niets te vinden.
We hadden nog een stop gepland bij de Hoover Dam. Gezien de file die daar op de weg stond en het feit dat we uit het land van de dammen en dijken komen hebben we deze maar geskipt en zijn direct door naar Las Vegas gereden. In de 35grC dachten we nog wel even terug aan vanochtend, toen we met de kachel aan zaten. Hier kan gelukkig de airco aan.
Ze zeggen dat er geen groter contrast is tussen de geweldige natuur van de afgelopen dagen en Las Vegas. Dat klopt. Ze zeggen dat er niets groen aan Las Vegas is. Dat klopt niet: ik heb wel degelijk een container met Recycling zien staan!

We hebben nog geprobeerd om hier rijk te worden, maar net als bij zo velen is ons dat niet gelukt. Na het verdriet van het verlies weg te hebben gedronken met een heerlijk biertje (tip: hou altijd geld voor een biertje achter de hand) zijn we langs de overvloedig verlichtte hotels/casino’s teruggelopen naar onze camper op de Strip.
PS. ik heb weer wat foto’s op http://www.kokje.eu kunnen plaatsen.